Juf Danita vertrekt na twintig jaar naar Bonaire

“Ik zou dit wel tot mijn zeventigste kunnen doen,” zegt Danita Dekkers over haar werk als conciërge op de Constantijnschool. “Maar nu ga ik ook iets heel leuks doen. We hebben een resort met zes huisjes gekocht op Bonaire.”

Ze is langzaam maar zeker in het werk op de Constantijnschool gerold. “Ik zat in de Ouderraad en hielp al mee met verschillende dingen.” Het voelde al snel als een tweede thuis zodat ze gekscherend tegen toenmalig directeur Rob Arnold zei dat ze hier wel zou kunnen werken. “Ik zoek nog zo iemand, zei hij gelijk en zo is het gekomen.”

Voldoende koekjes
Ze doet alles wat op haar pad komt: “Ik ben gastvrouw, vang techneuten op voor klusjes, regel de website, de app social schools, zorg voor kopieerwerk, de nieuwsbrief, plak pleisters, versier de school, loop de klas in als een leerkracht even weg moet en nog veel meer. Belangrijk is dat er koffie is en dat er genoeg koekjes zijn.” Op donderdag is ze vrij maar de rest van de dagen opent ze de school, verwelkomt de kinderen bij de deur. “Dat vind ik een heel leuk moment van de dag.” Om 8.30 uur doet ze de deur op slot, zet koffie, checkt bij de bieb of de biebmoeder er is. “En dan zie ik wel hoe de dag loopt, geen moment is hetzelfde.”

Een natte washand
Dat blijkt ook tijdens ons gesprek als er twee jongetjes binnenkomen, de een met een schram op zijn scheenbeen. “Kom maar even zitten, moet je been er af?” vraagt ze. “Nee,” klinkt het. Ze pakt een washandje, maakt die nat onder de kraan en legt die op het been. “Een paracetamolletje zeker?” “Ja.” En dan worden de jongetjes opgehaald om naar hun lokaal te gaan. “Zo gaat het de hele dag hoor, en dat vind ik leuk.” Even later komt er een jongen binnen die de rits van zijn jas niet meer open krijgt. “Het lukt ook altijd weer,” zegt Danita.

Even geruststellen
Maar ook collega’s of de pleinwachten lopen wel eens binnen. “Ik zorg voor het rooster van de pleinwachten.” Sinds het continurooster zijn dat externe mensen. “Dan kunnen de leerkrachten even koffie drinken want omdat ze met hun klas lunchen is hun volgende pauze pas na de lessen.” Ook met de ouders maakt Danita wel eens een praatje. “Als er iets gebeurd is, kan ik ze even geruststellen.”

Ik kan mijn creativiteit kwijt
Ze is vooral ook heel creatief en bedenkt van alles om het gezellig te maken op school. “Ik probeer er altijd nog een schepje bovenop te doen. Vorig jaar hebben we voor alle kinderen kerstsokken gekocht. Dan probeer ik ze goedkoop te krijgen en sponsors te zoeken.” Met z’n allen knutselen, een speurtocht organiseren, beschuit met muisjes toen er prinsesjes geboren werden, nu een kerstbal met de afbeeldingen van de leerkrachten erop. “Ik kan hier echt mijn creativiteit kwijt. Beter dan thuis want daar hebben we geen systeemplafond.” Ze wijst op een kersttak die ze heeft opgehangen.”

Moeder van de school
Ze doet dat niet alleen maar samen met Olena. “Zij is een Oekraïense vrijwilliger, inmiddels ook een vriendin en ook zo creatief. Heel fijn voor mijn opvolger.” Dat is juf Shirley die al anderhalf jaar pleinwacht is waardoor de kinderen haar ook al kennen. “Wordt u nu de directeur?” vragen sommige kinderen en dat zegt wat over Danita,” zegt Shirley. “Ik zie haar echt als de moeder van de school. Iedereen zal haar enorm gaan missen.” Op de woensdag voor de kerstvakantie nam Danita officieel afscheid. “Alle 250 kinderen kwamen me thuis ophalen. Daarna ging ik langs alle groepen. ’s Middags was het officiële afscheid met het team.”

Nieuw avontuur
En nu bereidt ze zich met haar man Arno helemaal voor op haar vertrek naar Bonaire. “Hij zei altijd, ik stop met werken als ik 55 ben en dat is nu. Ik vroeg me altijd af wat we dan zouden gaan doen, want achter geraniums zitten is niets voor mij.” Voor ik het goed en wel doorhad, had Arno op een gegeven moment al een keer op school laten vallen dat we naar Bonaire zouden gaan.”

Geen bouwval
Ze maakten er hun gezamenlijke project van en gingen niet over een nacht ijs. “We zijn er al vaak geweest met vakantie en toen dit resort ‘Woodz’ te koop stond, werden we meteen verliefd. Pas in 2021 gebouwd, dus alles mooi en netjes aangelegd. Niets voor ‘Ik vertrek’. Sommigen vroegen of we daaraan mee gingen doen maar dan moet je een bouwval kopen.” Danita is op het eiland vervolgens met allerlei mensen gaan praten over hoe het is om daar werkelijk te wonen en te werken. “Toen besloten we om de stap te wagen. De kinderen zijn het huis uit, dus het kan ook.”

Mijn schooltje
Ze beginnen op 22 januari waarbij ze korte tijd met de huidige eigenaren meelopen en helemaal zelf starten op 1 februari. “Ik heb er enorm veel zin in maar het is dubbel, want ik ben helemaal verweven met de Constantijnschool. Het blijft toch mijn schooltje.”

Bron: Winny van Rij
© Foto’s: Winny van Rij / Danita Dekkers