Chris van Iersel knuffelt met zijn bijen

Chris van Iersel is een bekende in Woerden. Hij is gemeenteraadslid namens de lijst Van der Does, werkt als vrijwilliger voor de kerk en op scholen én hij is stadsimker. Hoewel je misschien niet meteen denkt aan de stad als ideale plek voor de bij.

“Nou, tegenwoordig is dat wel zo” legt Chris uit. “In deze tijd is de stedelijke omgeving de beste plek voor de bij. Vroeger was dat wel anders, toen zat het landelijk gebied vol kruiden en bloemen, maar nu is het vooral gras. Het is één groene woestijn. En bijen worden gewoon niet blij van een strak, groen gazonnetje”.

Als je zorgt een bloeiende omgeving kan je echt heel veel bereiken voor de bij. En in Woerden gaat het dus heel goed. Van Iersel: “de gemeente maait minder en anders, ze planten bloembollen voor de eerste hommels en wilde bijen die uit winterslaap komen en bij de keus voor nieuwe bomen gaan bloeiende exemplaren altijd voor. Ja, als je bloeiend kunt organiseren, dan floreren insecten.”

Superorganisme
Chris kreeg zijn eerste bijenvolk 40 jaar geleden. Het was de tijd dat zijn vrouw en hij een jong druk gezin hadden, maar het ging goed. Van Iersel noemt een bijenvolk een godswonder: “Ik word er nog altijd emotioneel van. Zo mooi. Als ik praat met de bijen, dan praat ik met God. Het is een wonder dat ik mag aanschouwen, waar ik verantwoordelijk voor ben. Een bijenvolk bestaat niet alleen uit tienduizenden individuen, maar als volk is het een soort super-organisme. Zo is een individuele bij koudbloedig, maar de kolonie als geheel is warmbloedig. “Je zou het in de winter eigenlijk eens in zo’n kast moeten voelen. Die is echt warm, met in het broed-deel zelfs temperaturen rond de 35 graden”.

Van Iersel probeert als gemeenteraadslid voor een bloeiende, biodiverse omgeving te zorgen, en zorgt ook goed voor zijn bijen. Hij vertroetelt ze ook echt. Er wordt gekust en geknuffeld, en dat is niet zonder gevaar. Hij moet er altijd om lachen: “Ik werk zonder bescherming, dus ik moet heel voorzichtig zijn. Hoe voorzichtiger, hoe meer je onderdeel wordt van het mechanisme. En soms, ja, soms kussen ze terug. Dan prikken ze me. Maar dat is echt maar heel zelden”.

© Foto: RTV Utrecht