Al eerder schreef ik over de tv-reclames. De ergernis blijft… Van de week eens een stopwatch ter hand genomen Een populair programma, dat ik wilde terugzien, duurt 55 minuten. Hiervan bedroeg de tijd voor reclame 25 minuten en hieraan is niet te ontkomen. Commerciële stations zijn niet mogelijk zonder reclame-inkomsten

Communicatie is de smeerolie waar de moderne maatschappij voor een groot deel afhankelijk van is. Het liefst zouden we de dingen al weten voordat ze gebeurd zijn. Snelheid is het toverwoord, de ander vóór zijn, tijd is geld tenslotte. Ooit ging het er wat primitiever aan toe. Toen de oermens

Menig lezer zal bij deze aanhef denken aan het noodzakelijke pont(jes) verkeer in onze mooie Krimpenerwaard. Ons eiland moet nu eenmaal goed bereikbaar blijven en daarvoor zijn professionele en vrijwillige schippers dagelijks in de weer. Drs. P zong er in 1973 al een lovend lied over. Maar wat in onze

‘Denk je nog even aan het inleveren van je maandelijkse column voor de website van RTV Krimpenerwaard?’ Nadat ik het WhatsApp bericht van mijn hoofdredacteur gelezen had borg ik de aansporing weg in mijn geheugen.  Niet dat van mijn iPhone of gewoon ouderwets in een Succes Agenda met papieren blaadjes, maar tussen de oren. Waar het op mijn leeftijd voortdurend tocht. Vanwege de

‘Sleepy’ Joe Biden gaf er -min of meer gedwongen- de brui aan, Donald Trump leverde een stukje oor in, een it-er in de U.S.A liet een bitje de verkeerde kant op vallen zodat de wereld krakend tot stilstand dreigde te komen, ik kreeg een raskat cadeau die het postuur van

Daar ligt ie dan, meestal op het opengeslagen bed, de lege koffer. Klaar om met veel te veel kilo’s te worden gevuld voor de reis. Eerst is er, al lang geleden, toen de winter met regen en stormachtige wind het dagelijkse leven bepaalde, dagen nagedacht en gediscussieerd over verre bestemmingen

Vincent van Gogh schilderde in 1885 zijn beroemde “De aardappeleters.” Het zou uitgroeien tot een van zijn bekendste werken. Een aantal jaren geleden stond ik er voor het eerst oog in oog mee.”Dat is het dus,” dacht ik. Ik moet eerlijk bekennen dat het me tegenviel. Zo’n zelfde gevoel had

Ik ben in verwarring… Groot voorstander en aanhanger als ik ben van Democratie en Liberalisme, van vrijheid van meningsuiting en recht op demonstratie, merk ik bij mezelf dat het een beetje begint te “knagen” Een oud hoogleraar van mij, sprak de wijze woorden, en bij herhaling: “Moet ook alles wat

Het zal niemand ontgaan zijn dat er een beetje regen is gevallen de laatste tijd. Al vanaf oktober vorig jaar regent het, lijkt het wel. Het is het gesprek van de dag, de een vindt het prima, de ander niks. Het aardige van al dat water is dat we er

Ik heb 34 jaar lang in de Hoeksche Waard gewoond. Daarvoor woonde én werkte ik in Rotterdam, de stad waarin ik in 1967 arriveerde op zoek naar een onderkomen. Een thuis had ik niet meer. Hoe kwam dat? Na een jeugd die ik voor een groot deel op kostscholen of

Over de hele wereld hangen mensen religies en theorieën aan die niet alleen een woud aan voorschriften en regels aan hen opleggen, maar ook pogen de zin en het doel van het aardse leven te verklaren. Ik heb daar ook zo mijn gedachten over, maar heb die altijd voor mezelf

Als “knar” op leeftijd, merk ik , dat ik sneller emotioneel reageer op gebeurtenissen. Kortgeleden keek ik als oud roeier naar belangrijke wedstrijden, waar Nederlandse sporters, top presteerden.  De tranen sprongen in mijn ogen, dat gebeurde vroeger minder snel. Hoe zou dat komen ?  Misschien door de ervaring dat ik besef

De tv staat bij mij zelden aan. Er is simpelweg weinig dat me aan de buis kluistert. Nieuws, actualiteiten, kletstafels met altijd dezelfde figuren die kennelijk overal verstand van hebben, ik laat het langs me heen gaan. Ik vind social media een betere thermometer om tussen de billen van de

Een jaar of veertien was ik, toen ik mijn vader aansprak; het was in de ochtend. “Pap, ik heb gisteren eens nagedacht…  Nou jongen ik ben blij dat jij af en toe nadenkt, maar vertel eens wat je gedacht hebt?” “Ik dacht aan mezelf terwijl ik op straat liep, en

Lokale politiek is een bijzonder fenomeen. Wie de perikelen in de gemeenteraad van Krimpenerwaard volgt zal dit misschien ook zo ervaren. Ik heb overigens geen idee hoeveel inwoners van de gemeente Krimpenerwaard de maandelijkse vergaderingen van de gemeenteraad volgen. Bestuurders, burgemeester, wethouders en kartrekkers van de vele politieke partijen, roepen om het hards