Nostalgie
Ik betrapte me de afgelopen weken erop dat ik dacht als mijn moeder. Mijn moeder is van 1919. Heeft 6 zonen op de wereld gebracht. Ik ben een enorme nakomer, 5e zoon in rij. In de jaren ’60, ’70 veranderde de wereld razend snel. Net als vandaag de dag konden de ouderen zich niet zo snel aanpassen aan de snelle veranderingen. Zo ook mijn moeder. En als ze het te kwaad had riep ze met luide stem: “vroeger was het allemaal beter”. Dan riepen wij al, “daar heb je haar weer” met een glimlach.
De afgelopen 6 weken was het donker, grauw, depressief weer. En ik begrijp, dat er veel deelnemers waren bij de Blue Monday run afgelopen maandag. Het is geen winter, het is geen herfst. Het is een nieuw soort jaargetijde. En als het dan toch een beetje gaat vriezen en, let wel, zelfs gaat sneeuwen, dan staat het nieuws bol van code oranje en zelfs code rood en zien we vaders en moeders kreunend de roestige slee voort trekken op een armoedig, nauwelijks te noemen, laagje sneeuw met daarop hun kirrende kroost.
Hoe anders was dat niet in mijn jeugd. Soms met sinterklaas al de hockeyschaatsen aan en op de put achter tennis vereniging Be Quick schaatsen. Of met 4 vrienden schaatsend naar de Reeuwijkse plassen. Kon eigenlijk niet, maar als je maar door bleef schaatsen aan de zijkanten dan zakte je niet door het ijs. Dachten wij. Natuurlijke zakte er 1 op de Reeuwijkse plassen door het ijs. Tot aan z’n nek. Gelukkig had iemand dubbel ondergoed aan en werd er bij een plashuisje even van ondergoed gewisseld.
Zo betrapte ik me de laatste weken er dus op dat ik, net als mijn moeder, ook dacht van: “vroeger was het allemaal beter”. Echte, mooiere, strenge winters. Waar je naar uit keek. Waar je je inschreef voor een plassentocht bij Het Wapen van Reeuwijk en je achteraf een medaille kreeg. Vroeger was het allemaal beter. Herinneringen met een glimlach aan m’n overleden moeder en aan de overleden mooie echte winters.
Victor Kammeraat