Gratis Tasjes

Een gratis plastic tasje kost tegenwoordig 10 cent.

Het weggeven van gratis plastic tasjes was altijd een soort van marketing-sport. Bedrukt om reclame te maken, onbedrukt zodat je niet hoefde te zien waar je je Chinese maaltijd kocht. Het was ook een vorm van het luxe weggooi-tijdperk.

8 jaar geleden stelde de overheid in dat een plastic tasje in rekening gebracht moest worden. Het bracht een voorspelbare reeks van activiteiten op gang.

Ondernemers begonnen te klagen.

Overal kwamen handgemaakte papiertjes te hangen met de prijs van een plastic tasje.

Deze meldingen zijn inmiddels steeds lastiger te vinden.

Het afdwingen om deze 10cent te betalen werd vooral heel creatief omzeild, want je wilt geen discussie met de klant over 10cent, terwijl hij net het 100-voudige aan omzet oplevert. De tijd die je er voor uit moet trekken is veel te kostbaar.

En dus verdween dit goede perspectief stap voor stap.

Deze week was het bordje er ineens weer bij mijn lokale lekkerbekje-leverancier.

Als je in Engeland ooit het traditionele ‘Fisch en chips’ kocht, zat daar altijd een traditionele krant omheen. Die krant was nog een beetje bruikbaar om te lezen en hield  het eten nog een tijdje warm. Was dus helemaal geen slechte oplossing.

Inmiddels hebben ze daar ontdekt dat de inkt van de kranten niet zo gezond is en is het gebruik van kranten hiervoor nu grotendeels verdwenen, en kwamen de plastic tasjes daarvoor in de plaats.

Toen in Nederland de regel werd ingevoerd om plastic tasjes niet meer gratis te verstrekken had dat allemaal met de juiste argumenten te maken. Olie verbruik, vervuiling- en afval-vermindering zijn er slechts een paar van. Mentaliteit-verandering is een ander argument. Ik zie steeds meer mensen die nu bv. hun eigen tasje hergebruiken. Men weet het dus meestal wel. Dat brengt ons nu op een kruispunt: Doorgaan of stoppen. Ik pleit voor doorgaan. Lijst die claim voor die 10cent in en hang die pontificaal op in de winkel. Uiteindelijk worden we er allemaal beter van.