Daarom – Column René Broekhoven

Onlangs kwam ik een oud-collega uit mijn omroeptijd tegen. Wat ik tegenwoordig zoal deed, vroeg hij. Op jouw leeftijd, dacht hij erbij. We zijn leeftijdgenoten dus ik besloot tot een gepaste repliek. ‘Jij doet zeker niet veel meer op je ouwedag?’

Ik zag een schaduw over zijn gezicht trekken. ‘Ik maak weinig mooie dingen meer. Die jonge gasten krijgen de leuke klussen en al het leuke van ons werk is zo ongeveer wegbezuinigd. Ik begreep wat hij bedoelde. ‘De oudere garde programmamakers wordt in toenemend tempo de poten onder de stoel vandaan gezaagd, alles moet goedkoper worden geproduceerd, de netmanagers zijn oppermachtig en er kijken steeds meer partijen over je schouder mee! Gek werd ik er op het laatst van. Nee, ik ben blij dat ik dat achter me heb gelaten. En jij?’ Hij keek me verwachtingsvol aan. Kennelijk hoopte hij dat ik zijn klaagzang van een tweede stem zou voorzien.

Ik glimlachte. ‘Mijn broer Roel, al decennialang gelauwerd documentairemaker bij de VPRO, is onlangs ook min of meer de wacht aangezegd. Hij bezint zich op een nieuw eigen project maar dat moet dan wel gewoon bij een omroep worden aangeboden. Back in line, old trooper!’ Mijn ex-collega knikte enthousiast. ‘Da’s wat ik bedoel! We worden gewoon bij het oud vuil gezet!’ Ik antwoordde niet. ‘En jij, wat doe jij zoal nog?’ Kennelijk herinnerde hij zich opeens zijn openingszin van zojuist. Ik aarzelde even over welke kant ik dit gesprek op zou sturen. Eigenlijk wist ik het al, maar vermoedde dat ik hem er niet blij mee zou maken. Dus sloeg ik nog even een zijpad in. ‘Sorry, maar ik zat me ineens af te vragen hoe oud jij inmiddels bent. Of waren we leeftijd genoten destijds?’ Tot mijn verbazing bleek hij bijna tien jaar jonger dan ik. ‘En jij?’ Het klonk bijna strijdlustig. ‘Schat eens!’, grapte ik. Hij deed een gooi waarop ik een diepe buiging maakte. ‘Drink wat van me, ouwe reus!’ Toen ik hem mijn jaartal noemde snoof hij achterdochtig. ‘Je belazert de kluit!’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Waarom zou ik? Zó leuk vind ik het niet!’ Hij grijnsde als de bekende boer op de stoep van de tandarts. ‘OK, OK, maar wat dóe je nou tegenwoordig? 

‘Oh, ik maak zo nu en dan nog een filmreportage of een kleine docu. Daarnaast schrijf ik zo hier en daar wat columns en ik heb een eigen radioprogramma waar ik veel creativiteit en ideeën in kwijt kan. Volledige journalistieke vrijheid en in eigen productie omgeving. Zijn gezicht betrok. ‘Geen pottenkijkers dus?’, vroeg hij ongelovig. ‘Nope! En ook geen betaling voegde ik er snel aan toe. ‘Geen betaling? Waarom doe je het dan?’ Ik dacht even na. ‘Gewoon omdat ik het leuk vind. En jij? Wat doe jij zoal?’ Nu was het zijn beurt om even te zwijgen. ‘Eh … nou, niks eigenlijk!’ Het kwam er wat beteuterd uit. ‘Nou, da’s toch ook leuk? Kom ik moet weer ’s verder. Leuk om je weer eens gesproken te hebben!’